ถ้าให้พูดถึงสถิตโยคะ
บทที่ 1. ความอบอุ่น
ผมคงพูดไม่รู้จบกับความรู้สึกที่ผมมีต่อสถานที่นี้แต่ผมขอพูดในมุมของ “ความอบอุ่น” และความอบอุ่นอันนี้ผมขอเลือกภาพนี้ในการแสดงเรื่องราวครับ
รูปนี้คือรูปหลังจากที่ผมขึ้นจากการทำ Ice bath
ความอบอุ่นที่ผมได้รับจากสถานที่นี้ตั้งแต่ก่อนเข้ามาเรียนในหลักสูตรครู ผมได้จากครูสถิต/ครูต่าย/ครูต้าร์ รู้สึกได้เลยว่าครอบครัวนี้อบอุ่นจัง ผมคงอิจฉาหลายๆสิ่งจากครอบครัวนี้ มีทั้งความแข็งแรง มีไลฟสไตล์ที่ดี และที่สำคัญ ครอบครัวนี้ อบอุ่นจังเลยเนอะ
ตัวผมเองอยู่คนเดียวมาตลอด ไม่ค่อยได้อยู่กับครอบครัวมากนักจึงทำให้ผมไม่ค่อยรู้จักกับมัน
แต่วันหนึ่งผมได้เข้ามาในครอบครัวนี้มากขึ้น ได้เจอเพื่อนๆ พี่ๆ ที่อยู่ในครอบครัวเดียวกันผมรู้สึกดีใจมากๆ ที่วันนี้ผมมีครอบครัวใหญ่ที่มีแต่การให้พลังให้กำลังใจให้ความอบอุ่นเติมชีวิตให้ผมกลับมามีความสุขจริงๆอีกครั้ง
บทที่ 2. การก้าวข้าม
ภาพนี้คือภาพที่ทุกๆคนทั้งที่อยู่ในภาพและไม่อยู่ให้พลังส่งพลังส่งความกล้าหาญทำให้ผมก้าวข้ามความกลัวกังวลใจและทำจนผ่านมาได้
ความรู้สึกก่อนหน้านั้นผมเรียกมันว่าความเจ็บปวด คนอื่นๆ อาจกล้าที่จะเผชิญในการทำได้นานหรืออดทนต้องการทำได้ดีกว่าตัวผม ผมจะอธิบายความเจ็บปวดของผมให้ฟังกันก่อนนะครับ เนื่องด้วยร่างกายบวกกับอาการป่วยที่มีมานานตอนลงไปมันเหมือนเข็มนับร้อยๆพันๆมาแทงทั่วร่างกายมันเจ็บกว่าตอนที่ผมเคยประสบอุบัติเหตุตอนวัยรุ่น
บทสุดท้าย.ขอบคุณ
ผมเลือกที่จะส่งบทความในอาทิตย์เกือบสุดท้ายเพราะผมอยากรู้ว่าเราจะต้องเผชิญกับเรื่องราวอะไรบ้างแล้วเราจะหยิบเรื่องราวไหนมาเล่าความรู้สึกในครั้งนี้ ซึ่งภาพนี้ทั้งหมดทั้งมวลแล้วผมคงพูดเป็นชื่อตัวเองว่า Thanks ที่แปลว่าขอบคุณ ขอบคุณที่กล้าเริ่ม ขอบคุณที่อดทน ขอบคุณที่มีกำลังใจดีๆ จากทุกๆคน ขอบคุณจากหัวใจ ขอบคุณในความรักที่มี
by Thanks...
